Ze zeggen wel eens: hoe ouder, hoe gekker.. en ja het is waar. Hoe ouder de pubers worden, hoe gekkere dingen je gaat doen met ze. Immers voldoen zwembaden en toeristentreintjes dan niet meer als avontuurlijk uitstapje en worden vervangen door parasailing of quad rijden. Iets wat ik nog nooit van mijn leven gedaan had trouwens.. dus ook wel weer een primeur voor mijzelf .. en dat terwijl ik net 50 geworden ben

... hoe ouder hoe gekker dus..

Enfin.. ik vond het nog best wel spannend eigenlijk. Poehpoeh.... zit ik daar op zo'n gemotoriseerde kruising tussen een motorfiets en een uit de kluiten gewassen skelter. Het eerste stukje op de openbare weg vond ik al best wel wat. Gelukkig heb ik vroeger brommer gereden en dit leek er wel wat op... totdat we off road gingen dan. We verruilden het bochtige asfalt en de haarspeldbochten voor smalle bergweggetjes met grindpaden of soms enkel rotsige stenen.. Tjeesss daar had ik even niet zo goed over nagedacht eigenlijk toen we deze activiteit boekten (misschien maar goed ook anders was ik er waarschijnlijk niet eens aan begonnen met mijn hoogtevrees).

We reden na een half uurtje offroad en nadat we de grindpaden gewend waren stopten we op een verlaten bergtop om een schitterend uitzicht te hebben over Rhetymnon. Wow... wat een beloning voor deze inspanning. De wind door je haren en daar sta je dan.. in ruisende stilte met als enige geluiden de vogels om je heen. De lucht warm en toch frisjes en de bergen liggen er zo vredig bij in de ochtendzon.

Na onze eerste stop rijden we verder naar een stuwmeer. Het gaat deze keer steil bergafwaarts en de gids Antonio voorop, ziet aan mijn gespannen kaken, dat ik dit niet zo leuk meer vind. Hij stopt even en vraagt of het nog gaat? Ik knik benauwd maar meld wel even dat ik behoorlijk last van hoogtevrees heb en ik die grindpaden naar beneden met rollend gesteente, ook met vier wielen toch wel heel spannend vind. Vooral ook omdat de afgrond naast mij best wel heel diep is en er geen vangrail langs loopt ofzo.

Het pad is soms enkel een quad breed. Het is uitgesleten met diepe geulen door smeltwater en het lijkt soms meer alsof ik door een droge rivierbedding rijd dan op een off road landweggetje.

Maaike zit bij mij achterop omdat je minimaal 18 jaar moet zijn om zo'n quad te mogen rijden. Ik kan dus ook niemand vragen om te ruilen, wat ik trouwens ook niet durf want dan ben ik de regie kwijt, wat niet zal helpen aan mijn hoogtevrees... weet ik.. Er zit dus niets anders op dan stug door te gaan en te genieten van de stukken die niet zo steil zijn. Mooie oefening om mezelf te dwingen om mijn angst voor hoogtes te overwinnen. "Flooding" noemen ze dat in de psychologie

Na de "flooding" komen we bij het stuwmeer. Ik vind mezelf een held! Hier hebben we tweede stop waar ik even op adem kan komen.. en tot rust...Ik kalmeer mezelf met een flesje water en het schitterende uitzicht over het meer wat een paar verzonken huizen en een kerkje in zich herbergt.. De weg er naar toe gaat nog steeds recht het water in, aan de overkant. Best wel een vreemd gezicht..

Daarna mogen we weer even over asfalt en smalle ongebruikte, oude bergweggetjes rijden. Ze worden duidelijk niet meer onderhouden, nu de bestemming op de bodem van het meer ligt.. dit is aan de verzakkingen, afgebrokkelde wegkanten en gevallen rotsen en stenen te zien. We zullen door een rivier heen moeten waden met de quad en steken dwars door het water over. Mijn voeten en enkels zijn kletsnat maar daar had ik al op gerekend door mijn waterschoenen aan te doen. Het is hilarisch als je door een rivier moet rijden met je quad. Dat vind ik wel stoer.

We stoppen een derde stop bij een oud middeleeuws plaatsje en hier krijgen we een sandwich en wederom een fles water. Het is een oud authentiek dorpje met een dito kerkje. De geitjes zwerven door de heuvels en het dorpje ligt er slaperig en tevreden bij. In de schaduw kunnen we even afkoelen van de warme rit. Rijdende merk je daar niet zoveel van maar zodra je stil staat, wordt het heet.

Het laatste gedeelte van deze 47 km lange route gaat weer door steil landschap. We krijgen nu het echte ruige werk. Onbegaanbare paden, rotsige weggetjes(?) of gewoon de heuvel op en af, afwisselend langs akkerlanden, vervallen en uitgestorven dorpjes met hier en daar een levend wezen in de vorm van een geit, schaap of boer die op zijn land bezig is in de olijfgaarden of druiventeelt.

Soms moet Antonio even stoppen om ons te helpen om een steile helling op te klimmen met onze quad maar met zijn vakkundige coaching, krijgen we het allemaal voor elkaar om onze tocht, succesvol te vervolgen terug naar Rhetymnon. Het is misschien niet de meest milieu vriendelijke manier om Kreta te verkennen maar het is wel avontuurlijk en je komt op plekjes waar je anders nauwelijks kan komen. Indrukwekkende vergezichten, bergtoppen en valleien maken deze quad tocht tot een plaatje.

We stoppen nog een laatste keer bij een in de bergen gelegen restaurantje waar we wat drinken en een klein verjaardagsfeestje hebben van een van de mee rijders die vandaag 50 is geworden.. Hij heeft dit quadtochtje voor zijn verjaardag gekregen, van zijn vrouw. Ik zei het al: "hoe ouder hoe gekker.." het moet niet gekker worden...